ย่านเขตเสี่ยวซีหูในเมืองหนานจิง ชุมชนเก่าที่ปรับใหม่
ลอดผ่านช่องกำแพงอันงดงาม สามารถมองเห็นลานสวนในบ้านของฉินหลิ่วคุน
(พีเพิลส์เดลี่/หม่าเต้าเต้า)
ในสวนของบ้านหลังนี้มีต้นทับทิมอายุกว่า 100 ปี ต้นผีผา หรือ ปี่แป๊ อายุกว่า 60 ปี และต้นเมเปิลแดงอายุกว่า 40 ปี และยังมีดอกโบตั๋นหรือ ถานฮวาอายุกว่า 20 ปี..... “บ้านหลังนี้ถูกสร้างมาแล้วนานกว่า 90 ปี บรรพบุรุษหลายคนอยู่อาศัยที่นี่ หลังจากปรับปรุงแล้วก็อยู่อาศัยอย่างสะดวกสบาย” ป้าฉิน หลิ่วคุน คนเก่าแก่ของหนานจิงกล่าว
บ้านหลังเก่าแก่ของป้าฉินตั้งอยู่ที่เขตเสี่ยวซีหู ย่านศูนย์กลางของเขตเก่าในเมืองหนานจิง เชื่อมระหว่างวัดขงจื๊อและถนนคนเดินเหล่าเหมินตง ซึ่งอยู่ใน“แผนอนุรักษ์เมืองทางประวัติศาสตร์และวัฒนธรรมหนานจิง”
ในปี 2558 ถนนที่อยู่อาศัยในเขตเสี่ยวซีหูได้รับการปรับปรุงใหม่ให้เป็นส่วนหนึ่งของพื้นที่ตัวอย่างในเขต CBD แผนการปรับปรุงได้มีการสำรวจแนวคิดใหม่ในการต่ออายุเมืองเก่าด้วยการ“คงไว้เหมือนเดิม”ในพื้นที่ที่สำคัญ ในที่สุด ในบรรดาบ้านจำนวน 810 แห่งในเขตเสี่ยวซีหู มี 402 แห่งได้รับเลือกให้ยังคงไว้เหมือนเดิม และบ้านของป้าฉินก็เป็นหนึ่งในนั้น
ระหว่างการปรับปรุงบ้าน สวนหลังบ้านของป้าฉินได้รับการปรับปรุงทัศนียภาพให้ดียิ่งขึ้น สถาปนิกได้ออกแบบภูมิทัศน์สวนที่มีเอกลักษณ์อันโดดเด่น ผนังของรั้วบ้านด้านเหนือถูกออกแบบให้มีส่วนพื้นที่กลวงเหมือนช่องหน้าต่าง ทำให้คนที่เดินผ่านกำแพงด้านนอกมองเห็นภายในสวนที่มีทิวทัศน์งดงามของทั้งสี่ฤดู มุมหนึ่งในบ้านส่วนตัวหลังนี้ได้กลายเป็นหนึ่งในภูมิทัศน์อันงดงามของสาธารณชน
มุมหนึ่งในเขตท้องถนนในเสี่ยวซีหู (พีเพิลส์เดลี่/หม่าเต้าเต้า)
การปรับปรุงบ้านไม่ใช่เป็นการลากเส้นเพื่อรื้อถอนสิ่งก่อสร้างเดิมแล้วสร้างขึ้นมาใหม่ ในมุมมองของหวง เจี๋ย รองผู้จัดการทั่วไปของกลุ่มบริษัทก่อสร้างและปกป้องเมืองประวัติศาสตร์หนานจิงกล่าวว่า “พวกเรานับถือความคิดเห็นของประชาชนในบ้านทุกหลัง พยายามอนุรักษ์บ้านเก่าแก่ของเมืองเก่าทางใต้แห่งนี้ ไม่ให้การปรับปรุงเป็นเมืองใหม่ตัดความสัมพันธ์กับประชาชนที่อยู่ในท้องถิ่น”
ดังนั้น ในเขตเสี่ยวซีหู ภายใต้แนวความคิดปรับปรุงที่ว่า “สเกลเล็ก เพิ่มทีละน้อย อัปเดตทีละน้อย” แบ่งปันลานบ้าน อยู่ร่วมกัน ใช้ร่วมกัน รวมทั้งส่งเสริมมาตรการสร้างสรรค์ใหม่ ๆ ในการย้ายที่ตั้งของที่อยู่อาศัยใหม่เริ่มดำเนินการขึ้น ชาวบ้านบางหลังที่ย้ายออกไปทำให้มีพื้นที่ว่างในการสร้างโรงน้ำชา บ้านพักโฮมสเตย์ ร้านอาหาร พิพิธภัณฑ์แมลงและสัตว์ปีก สตูดิโอทำงานต่าง ๆ รูปแบบใหม่และเก่า ผสมผสานอย่างกลมกลืนร่วมกันที่นี่ ”
วัสดุของโคมไฟฉินฮว๋ายหลัก ๆ คือ ไม้ไผ่และกระดาษ ในความคิดเห็นของคนเก่าแก่หนานจิง เมื่อเข้าเทศกาลตรุษจีนก็ต้องมีการซื้อโคมไฟดังกล่าวและมาจุดไฟด้วยมือตัวเอง สตูดิโอทำงานของผู้สืบทอดมรดกที่จับต้องไม่ได้แห่งชาติโคมไฟฉินฮว๋ายก็เปิดขึ้น ณ ที่แห่งนี้ กู้ เย่เลี่ยงกล่าวว่าการปรับปรุงเมืองใหม่ช่วยยกระดับสิ่งแวดล้อมในพื้นที่แห่งนี้ ชาวบ้านและนักท่องเที่ยวจำนวนมากขึ้นต่างเดินทางมาชมที่นี่
มุมหนึ่งที่ประตูทางตอนใต้ของเขตถนนเสี่ยวซีหู (พีเพิลส์เดลี่/หม่าเต้าเต้า)
เมื่อวันที่ 26 พฤศจิกายน 2565 มีการประกาศรางวัลการอนุรักษ์มรดกทางวัฒนธรรมแห่งภูมิภาคเอเชียแปซิฟิกจากยูเนสโก ประจำปี 2565 อย่างเป็นทางการ และโครงการปรับปรุงที่อยู่อาศัยในเขตเสี่ยวซีหู หนางจิง ได้รับรางวัลมรดกแห่งเอเชียแปซิฟิก นี่เป็นครั้งแรกที่มณฑลเจียงซูได้รับรางวัลนี้นับตั้งแต่มีการจัดการประกวดมาตั้งแต่ปี 2543 “ในแง่ของนวัตกรรมทางสังคมและเทคโนโลยีนั้นมอบประสบการณ์ที่สามารถประชาสัมพันธ์ ส่งเสริมและทำตามแบบได้” นี่คือการประเมินผลจากคณะกรรมการตัดสินรางวัล
“ดอกถานฮวา (โบตั๋นประเภทหนึ่ง) บานเพียงค่ำคืนเดียวเป็นสิ่งที่หายาก ดอกถานฮวาของบ้านฉันจะบานทุกเดือนมิถุนายน เชิญมาเยี่ยมชมบ้านและลานเล็ก ๆ ของเรา” เมื่อถึงช่วงเวลาทองของการท่องเที่ยว ป้าฉินก็จะคอยทักทายนักท่องเที่ยวที่เดินผ่านประตูบ้าน
